Εφ. Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος: Ο Ήρωας του θρυλικού οχυρού Ρούπελ το 1941 που ρεζίλεψε τους ναζί.

Ο εθνομάρτυρας της πρώτης άνανδρης δολοφονίας από τους Γερμανούς στα ιερά χώματα της Πατρίδας μας

Γράφει

Ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε 8 Απριλίου 2017 στην εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ" ΚΙΛΚΙΣ)

Ο Δημήτριος Ίτσιος ήταν ένας απλός κάτοικος ενός χωριού του ορεινού όγκου της Κεντρικής Μακεδονίας μας, ο οποίος ως νέος Λεωνίδας προτίμησε να μην παραδοθεί στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή, αυτή των Γερμανών, χωρίς αντίσταση.

Γεννήθηκε το 1906 στην ακόμη, υποδουλωμένη τότε Μακεδονία, από Βλάχους γονείς. Με την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου επιστρατεύθηκε ως έφεδρος λοχίας και υπηρετούσε στο όρος Μπέλες, πάνω από το χωριό του, τα Άνω Πορόια Σερρών.

Στο όρος Μπέλες είχαν στηθεί τα πρώτα φυλάκια προκάλυψης της "γραμμής Μεταξά". Σε απόσταση περίπου δύο χιλιομέτρων από την οροθετική γραμμή, βρίσκονταν τα εννέα σκυρόδετα ελληνικά πυροβολεία, στημένα κατά μήκος της δεύτερης αμυντικής γραμμής.

Οι υπερασπιστές των πυροβολείων είχαν εντολή να αμυνθούν έως ότου ο στρατός του υποτομέα Ροδοπόλεως να συμπτυχθεί χωρίς απώλειες προς τα Κρούσια κι αμέσως μετά, να εγκαταλείψουν κι αυτοί τις θέσεις τους με κανονική υποχώρηση, έχοντας ως πλεονέκτημα την άριστη γνώση της περιοχής.

Κατά την εαρινή εισβολή των Γερμανών στο Μπέλες, στις 6 Απριλίου 1941, ο έφεδρος λοχίας Ίτσιος βρέθηκε να είναι επικεφαλής του Πολυβολείου Π8.

Η αντίσταση του γράφτηκε με μεγάλα γράμματα στην ιστορία του τόπου μας και όχι μόνο. Απέναντι του ήταν ένα σύνταγμα Γερμανών καταδρομέων της 6ης Ορεινής Μεραρχίας με επικεφαλής τον ίδιο τον διοικητή της μεραρχίας, στρατηγό Ferdinand Shorner.

Ο Ίτσιος έδωσε μάχη μέχρι τέλους, μέχρι που τελείωσαν τα πυρομαχικά του. Μαζί με τους δύο συντρόφους του έριξε 33.000 σφαίρες σκοτώνοντας 232 Γερμανούς, μαζί με τον αντισυνταγματάρχη Ebeling που ήταν έναν εκ των επικεφαλής του σχεδιασμού και της εκτέλεσης της επίθεσης. Η αντίσταση αυτή σόκαρε τους υπόλοιπους Γερμανούς που πίστευαν πως θα προέλαυναν χωρίς σημαντικές απώλειες.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των στρατιωτών που ήταν μαζί του, ο Ίτσιος είχε εντολή να υποχωρήσει, αφού κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, ωστόσο οι Γερμανοί κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν.

Για πέντε ώρες οι Έλληνες αντιστάθηκαν λυσσαλέα στη γερμανική υπεροπλία, υποχρεώνοντας τον Shorner να διατάξει τις βαριές πυροβολαρχίες του στο έδαφος της Βουλγαρίας, καθώς και τους πιλότους των Στούκας να επικεντρώσουν τη δράση τους πάνω στις θέσεις του συγκεκριμένου τάγματος.

Ο έφεδρος λοχίας, αντιλαμβανόμενος τη δυσκολία της κατάστασης, έδωσε την εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι οπλίτες υπάκουσαν εκτός από δύο άνδρες, συντοπίτες του. Οι τρεις έμειναν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι. Για τις επόμενες τέσσερις ώρες μάχης οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να προωθηθούν προς τα Άνω Πορόια, για να ανακόψουν την υποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων προς τα Κρούσσια.

Είναι προχωρημένο απόγευμα. Κράτησαν για καλά. Στην κατάσταση αυτή -μισοζαλισμένοι και ιδρωμένοι από την περίεργη σιωπή - ούτε που κατάλαβαν την περικύκλωσή τους, άοπλοι αυτοί, από ομάδα Γερμανών.

Παραδόθηκαν όπως προαναφέρθηκε, όταν τους τελείωσαν τα πυρομαχικά. Οι Γερμανοί τους πλησίασαν και ο επικεφαλής με άπταιστα ελληνικά είχε τον παρακάτω διάλογο με τον λοχία:

- Διατάσσει να παρουσιαστεί ο αρχηγός του φρουρίου Π8.

Η σκηνή που ακολουθεί, ζωντανεύει, χωρίς υπερβολή, την Αλαμάνα με το Διάκο της πάνω στα Μακεδονικά βουνά. Ευθυτενής, με αγέρωχη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος πρόκλησης και ανόητης επίδειξης, κάνει ο Ίτσιος δυο - τρία βήματα μπροστά, χαιρετά στρατιωτικά το Γερμανό αξιωματικό και με σταθερή φωνή αναφέρει:

-Ίτσιος Δημήτριος, Λοχίας Πεζικού.

Ξαφνιάζεται ο άλλος. Στα μάτια του εύκολα θα μπορούσε να διακρίνει κανείς το θαυμασμό του για το παλληκάρι.

-Συγχαρητήρια λοχία. Με τη γενναιότητά σου ζωντάνεψες εδώ πάνω, σε τούτα τα βουνά, την πανάρχαια ιστορία των προγόνων σου.

– Ποιος είναι ο Διοικητής σου στο πυροβολείο;

– Εγώ είμαι, απάντησε ο Ίτσιος.

– Δεν υπάρχει αξιωματικός;

– Όχι.

Αμέσως μετά του κάνει νεύμα να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί στο ξέφωτο μπροστά από το πολυβολείο, και δείχνοντας του τις δεκάδες των πτωμάτων των στρατιωτών του του λέει:

-– Αυτό που βλέπεις λοχία είναι έργο δικό σου. Ξέρεις ότι για χάρη σου έχασα έναν αντισυνταγματάρχη και 232 στρατιώτες;

Ο Ίτσιος γαλήνιος σαν όλους τους πραγματικούς ήρωες απαντά λακωνικά:

-Έπραξα το καθήκον μου.

-Εσύ έπραξες το καθήκον σου. Τώρα η σειρά μου να «εκτελέσω» κι εγώ το δικό μου καθήκον.

Μετά από αυτό ο Shorner έδωσε εντολή παρουσίασης όπλων σε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών προς τιμήν του Ίτσιου. Αμέσως μετά και αφού διέταξε να απελευθερωθούν οι δύο στρατιώτες που ήταν μαζί του και κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ελλήνων και Γερμανών στρατιωτών, βγάζει το πιστόλι του και στυλώνοντάς το στον κρόταφο του παλληκαριού τον εκτελεί εν ψυχρώ.

Ήταν η πρώτη εν ψυχρώ εκτέλεση από Γερμανό Αξιωματικό με την εισβολή τους στην Ελλάδα.

Οι φωτογραφίες της Βέρμαχτ επιβεβαιώνουν τις μαρτυρίες των στρατιωτών του λοχία Ίτσιου που ήταν αυτόπτες μάρτυρες της δολοφονίας του, ότι πυροβολήθηκε εξ επαφής στο κεφάλι με περίστροφο, ενώ είχε ήδη παραδοθεί.

Η θυσία του έχει καταγραφεί σε σχετική πολεμική έκθεση του 111/70 τάγματος Πεζικού, όπου μεταξύ των άλλων, αναφέρονται:

«….ο γενναίος Ίτσιος Δημήτριος με το σκληρό θάνατό του θα εισέλθει στο πάνθεον των ηρώων και η ιστορία θα αναγράφει το όνομά του προς παραδειγματισμό των επερχόμενων γενεών....»

Ο σημερινός επισκέπτης του Π8 μπορεί να εντοπίσει ακόμη και τον βράχο όπου ο λοχίας έπεσε και ξεψύχησε όταν πυροβολήθηκε. Το πτώμα του, μαζί με αυτά των άλλων συμπολεμιστών του, ετάφη στην Ομορφοπλαγιά.

Το 1946 η σύζυγός του, Άννα, μαζί με άλλους συγχωριανούς, ξέθαψαν τα οστά του και μεταφέρθηκαν μαζί με οστά άλλων πεσόντων της αντίστασης στο Ηρώο του χωριού Άνω Πορόια. Την ίδια χρονιά αποδόθηκε μεταθανάτια στο λοχία ο βαθμός του Επιλοχία και το Αργυρό Αριστείο Ανδρείας για τη γενναιότητα και το θάρρος του.

Στην Ομορφοπλαγιά, κοντά στο θρυλικό Π8 στήθηκε αναμνηστική στήλη, ενώ το κοντινό στρατόπεδο μετονομάστηκε ως "Στρατόπεδο Ίτσιου".

Στις 10 Αυγούστου 1980 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της γλυπτικής σύνθεσης της κεντρικής πλατείας του χωριού Άνω Πορόια.

Τιμητικό άγημα με στολές εποχής 1941:

Σημειώνεται ότι ο Δημήτριος Ίτσιος ήταν ο ίδιος ο χειριστής του πολυβόλου και ξόδεψε και τις 33.000 σφαίρες που υπήρχαν στο πολυβολείο, προτού παραδοθεί, σώζοντας με την αυτοθυσία και την αυταπάρνηση του, τους συμπολεμιστές του που διέφυγαν. Οι 232 ναζί νεκροί της μάχης του Π8 αντιστοιχούν στον αριθμό που εξολόθρευσε ολόκληρος ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας στη διάρκεια της γερμανικής εισβολής τον Απρίλιο 1941.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ουΐστον Τσώρτσιλ όταν πληροφορήθηκε για την ελληνική εποποιΐα στην Αλβανία δήλωσε στη Βουλή ότι: «Οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες, αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Μπορεί να είναι σιωπιλή η χάλκινη προτομή του στο ακριτικό χωριό του, όμως η αυτοθυσία του, δεν μένει βουβή, ηχεί στις βουνοκορφές τους Μπέλες στέλνοντας μήνυμα σε όσους θέλουν (φίλους ή εχθρούς) να καπηλευτούν την Ελληνική Ιστορία , ότι όλοι οι Έλληνες και κυρίως οι Μακεδόνες έχουμε τα πρότυπά μας και θα τα μιμηθούμε αν ποτέ χρειαστεί.

Θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη από το «Ήρθαν ντυμένοι οι φίλοι»:

Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,

τα παμπάλαια δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

Στ΄ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλά.

Μόνον όπλα και σίδερο φωτιά.

- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...

- Παρών

- Ίτσιος Δημήτριος του Ευσταθίου...

- Παρών

Αιωνία σου η μνήμη!!!