Ιππεύει τον κάλαμο, αλλιώς Καβάλησε το καλάμι.

Ευάγγελος Μαυρογόνατος

Η φράση πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Οι Σπαρτιάτες την έλεγαν, για να πειράξουν τον βασιλιά Αγησίλαο.

Ο Αγησίλαος αγαπούσε υπερβολικά τα παιδιά του. Λέγεται ότι, όταν αυτά ήταν μικρά, έπαιζε μαζί τους μέσα στο σπίτι, καβαλώντας, σαν σε άλογο, ένα καλάμι. Κάποια μέρα όμως, τον είδε ένας φίλος του σ’ αυτή τη στάση. Ο Αγησίλαος τον παρακάλεσε να μην κάνει λόγο σε κανέναν, πριν γίνει κι αυτός πατέρας και νιώσει τι θα πει να παίζεις με τα παιδιά σου. Αλλά εκείνος δεν κράτησε το λόγο του και το είπε και σε άλλους, για να διαδοθεί σιγά σιγά ο λόγος σε όλους και να φτάσει στις μέρες μας και το λέμε, όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον ότι πήραν τα μυαλό του αέρα.

Να διευκρινίσουμε ότι κάλαμος λεγόταν την παλαιότερη εποχή ο κονδυλοφόρος με τον οποίον έγραφαν. Αυτό το ευφυολόγημα έκανε εντύπωση, και τελικά το “ιππεύει τον κάλαμο” εκλαϊκεύτηκε και καθιερώθηκε ως καβάλησε το καλάμι, για όσους το καβαλάνε, είτε νόμιζαν, στο κύκλο των ποιητών, πως είναι ποιητές, είτε κάτι άλλο πολύ σημαντικό, παρά τη δεδομένη ασημαντότητα τους.

Κυρίως χρησιμοποιούμε την έκφραση αυτή όταν θέλουμε να πούμε για κάποιον μεταφορικά ότι πήραν τα μυαλά του αέρα. Για κάποιον υπερφίαλο, που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, λέμε ότι αυτός «καβάλησε το καλάμι».

Σήμερα υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που ασχολούνται με την πολιτική, την τέχνη, αλλά όχι μόνον, που, ενώ είναι ασήμαντες μετριότητες, ευνοημένοι από κάποια συγκυρία, από κάποιο εντελώς τυχαίο περιστατικό, κέρδισαν κάποια θέση, κάποια στιγμιαία αναγνώριση, που τους έβγαλε από την αφάνεια, με αποτέλεσμα να πάρουν τα μυαλά τους αέρα και να πιστέψουν ότι είναι αυθεντίες, ότι είναι ανεπανάληπτοι ότι είναι μοναδικοί.

Το να ιππεύσεις ίππο απαιτεί ικανότητα και πολύ εκπαίδευση, εν αντιθέσει με το καλάμι είναι πολύ εύκολο και το ιππεύουν ανίκανοι και απαίδευτοι…

Όμως παραβλέπουν ό,τι αυτό είναι πολύ εύθραυστο και ίσως βρεθούν στο έδαφος χωρίς να το καταλάβουν.