Πικρές αλήθειες, μάλλον χωρίς αποδέκτες...

Αν το παράπονο του αδικημένου, είχε τη δύναμη του ανέμου, θα είχε σαρώσει τα πάντα...

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

Κιλκίς, 2020

Κουράστηκα, ως ένας μικρομεσαίος Έλληνας, εδώ και δέκα χρόνια να είμαι αντιμέτωπος με το κράτος μου. Κουράστηκα να με απαξιώνουν, να μου στερούν την αξιοπρέπεια, θύμωσα να βλέπω τα παιδιά μας να πετάνε σαν τα αποδημητικά πουλιά σε άλλες χώρες, για το αυτονόητο, δηλαδή την εργασία στην Πατρίδα τους.

Μου στέρησαν ως συνταξιούχο να απολαμβάνω πλέον με ψυχική ηρεμία τα εγγόνια μου, με ανάγκασαν να είμαι επαίτης και να προσπαθώ με ένδικα μέσα να μου γυρίσουν πίσω τα χαμένα μου χρόνια ως συνταξιούχος, όχι μόνο χρηματικά αλλά κυρίως αυτά της κατακρεούργησης αξιοπρέπειάς μου και της στέρησης να μη μπορώ να πιω ένα καφέ με φίλους και συναδέλφους.

Ναι κυβερνώντες πριν και νυν μας στερήσατε ακόμη και τον καφέ. Ίσως κάποιος φίλος ή φίλη, μου πουν μα θα πάρετε τόσα αναδρομικά – αυτό και αν δεν είναι μύθος του Αισώπου- . Δεν είναι αναδρομικά είναι εμπαιγμός με κλεμμένα από εμάς που τα δουλέψαμε, γυρίζοντας με μεταθέσεις από εδώ και από εκεί, και τα παρουσιάζουν ως δικαίωση και εφαρμογή αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ).

Είναι τα ψίχουλα της παραβολής Του Χριστού , αυτής του πλουσίου και του υπηρέτη, είναι και αυτό ένα παιχνίδι πολιτικών επιδιώξεων, είναι στάχτη στα μάτια από τα καυσόξυλα που καίμε τόσα χρόνια για θέρμανση.

Δεν είναι γκρίνια και ούτε έλλειψη αισιοδοξίας, ούτε επαιτεία, είναι η αγανάκτηση που μου πήρε το χέρι και μου το έβαλε στο πληκτρολόγιο για να εκφραστώ με πολύ λύπη, γιατί δεν θέλω να βλέπω τα παιδιά μου μια φορά τον χρόνο, που τα ανάγκασαν να φύγουν στο εξωτερικό, ακόμη και αυτών που είναι εντός της Πατρίδος μας και επέλεξαν να μη φύγουν στο εξωτερικό, αλλά ευρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας.

Δεν θέλω αλλά με ανάγκασαν να συμμετάσχω σε συλλαλητήρια εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης, για να μη ξεπουλήσει την Πατρίδα μου, να αλλάξει την Ιστορία μου, να μου καταργήσει τη Θρησκεία μου, να καταργήσει τα σύνορά της, τελικώς να είμαι ξένος στη χώρα μου και σε λίγα χρόνια μειοψηφία.

Πρέπει επιτέλους να μπει μια τελεία σε αυτόν τον κατήφορο της Πατρίδας μας.

Οι τελείες όμως δεν μπαίνουν με λόγια αλλά με έργα, έχουμε τόσα πρότυπα στη νεότερη Ιστορία μας, που περιμένουν από εμάς να τους μιμηθούμε, γιατί έχουμε χρέος, ειδικά η δική μου καταστροφική γενιά, στα παιδιά, στα εγγόνια μας και σε αυτούς που θα έρθουν και θα αναπνεύσουν τον αέρα της Πατρίδα μας, ώστε να μην είναι πλέον μολυσμένος...

Ναι τον μολύναμε με την άκρατη ματαιοδοξία μας, το καταστρεπτικό ΕΓΩ και το απύθμενο πάθος του ευδαιμονισμού και της ευμάρειας. Όχι άλλα καυσόξυλα και στάχτη φτάνει, αρκετά κάψαμε…