| ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΥΡΟΓΟΝΑΤΟΣ

Ναι άξιζε!!!, γιατί, υπηρετήσαμε την Πατρίδα!!!, την Θρησκεία!!!!, την Οικογένεια!!!

Η χώρα των «θαυμάτων» και των «θαυματοποιών» σε τροχιά «ανάπτυξης» (την ακούμε αλλά δεν την βλέπουμε), προσπαθεί να συμμαζέψει τα σπασμένα 40 ετών.

Γυαλιά καρφιά έχουν γίνει τα πάντα στην Πατρίδα μας, αναποδογυρισμένα όλα, και κάποιοι νομίζουν ότι θρυμματίζοντας τα ακόμη περισσότερο, θα είναι ευκολότερα να τα μαζέψουν και να τα αντικαταστήσουν με καινούργια.

Όμως είναι αδύνατον να επιτευχθεί αυτό από μόνο του ή με ευχολόγια.

Δυστυχώς όσοι μέχρι τώρα χειρίστηκαν ή χειρίζονται τα θέματα κρίσεως, επέδειξαν ερασιτεχνισμό κακής ποιότητας, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε μόνιμα στην αφετηρία, αγναντεύοντας το τέρμα (πνιγμένο στο τέλμα).

Δεν αρκούν μόνο οι γνώσεις απαιτείται και εμπειρία, απαιτούνται και πρακτικά μέσα, τα οποία θα δώσουν άμεσες λύσεις και τακτοποίηση των χρονιζόντων προβλημάτων της κοινωνίας μας, τόσο σε εργασιακά θέματα, όσο και σε θέματα νοοτροπίας η οποία αν δεν αλλάξει ριζικά, δεν πρόκειται να μπουν γερές βάσεις, πάνω στις οποίες θα στηριχτούν τα νέα δεδομένα, απλά θα ματαιοπονούμε, θεωρώντας, ότι πράττουμε το σωστό.

Άλλη πίστωση χρόνου δεν υπάρχει πλέον, για σχεδιασμό, προτάσεις, αντιπροτάσεις, συναινέσεις, πολιτικό κόστος κλπ. Το σήμερα πρέπει να γίνει χθες, άλλως το μέλλον μας διαφαίνεται, λίαν επιεικώς, ζοφερό, γκρίζο, αβέβαιο με άγνωστες επιπτώσεις και αποτελέσματα, τα οποία θα οδηγήσουν την χώρα σε νέες περιπέτειες.

Ο χείμαρρος, μπορεί να φουσκώνει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεχειλίσει και ποια θα είναι τα αποτελέσματα, γι΄ αυτό απαιτείται να τον προλάβουμε, με ριζικά μέτρα υποδομής και όχι με ημίμετρα, τα οποία δυστυχώς δεν αποδίδουν.

Δυστυχώς, οι ερασιτέχνες (με την κακώς νοούμενη έννοια) τεχνοκράτες μας, θέσπισαν, τον φόρο ακινήτων μέσω της ΔΕΗ , τον φόρο της Εφορίας, το ΕΤΑΚ 2011 και 2012 να τα πληρώνουμε φθινόπωρο που αρχίζει η σχολική χρονιά και χειμώνα με την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης απαγορευτική, που μας οδήγησε να καίμε οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό, στα με τα είδη πρώτης ανάγκης, αρκετά από αυτά να έχουν αυξηθεί.

Ο χειμώνας είναι κοντά, δεν θα περιμένει εμάς και τα διάφορα πολιτικά «τερτίπια», θα κάνει θέλουμε δεν θέλουμε το κύκλο του, και δεν μπορούμε να τον προγραμματίσουμε να είναι ήπιος και ειδικά στην βόρεια Ελλάδα.

Βέβαια φταίμε και εμείς ως πολίτες, για την κατάσταση στον βαθμό που μας αναλογεί, αλλά δυστυχώς όμως, οι αποφάσεις του κράτους είναι καταδικαστικές φορτώνοντάς τα όλα σε εμάς, χωρίς να μας αφήσουν περιθώρια μεταμέλειας και να ζητήσουμε την «επιείκεια», προς μείωση της ποινής, ως είθισται από την δικαιοσύνη, για να μειώσει τις ποινές μας, αλλά μας καταδίκασαν ερήμην, χωρίς απολογία εξαντλώντας την δικαιοδοσία τους.

Το έλεος είναι πολύ μικρή λέξη, για να πείσει τους ολετήρες της πατρίδας μας να σταματήσουν, να θανατώνουν τον Έλληνα και γενικά την Ελληνική οικογένεια.

Χθες τα παιδιά στην Λάρισα με το μαγκάλι (τα ξεχάσαμε ), σήμερα ο Θανάσης με το εισιτήριο (θα ξεχαστεί σύντομα), αύριο; Είναι αβέβαιο.

Μάλλον έχουμε «περίσσευμα» σε νέους που είτε τους οδηγούμε στο θάνατο είτε στο εξωτερικό.

Η Πατρίδα δεν ανήκει σε μια κάστα παλαιών «έμπειρων» ή «εκπαιδευόμενων» πολιτικών, και τα παιδιά τους, οι οποίοι ασκούν πολιτική συμφερόντων (ξένων ή ντόπιων) ή δικών των, ανήκει αποκλειστικά στους Έλληνες, ανήκει σ΄ εμάς που την υπηρετήσαμε καθ΄ οιονδήποτε τρόπο και θέση, ανήκει στα Ελληνόπουλα στα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Ως απόστρατος Αξιωματικός πολλές φορές αυτές τις έσχατες ημέρες, αναρωτήθηκα, προβληματίστηκα, γιατί περάσαμε τόση αγωνία και κάθε τρία χρόνια ξεσπιτωνόμασταν μετατιθέμενοι, όπου η Πατρίδα μας είχε ανάγκη, φυλάσσοντας Θερμοπύλες, ενώ στο εσωτερικό της, ορισμένοι την κατασπάραζαν, άξιζε;;;

Ναι άξιζε!!!, γιατί, υπηρετήσαμε την Πατρίδα!!!, την Θρησκεία!!!!, την Οικογένεια!!! και όχι τους Εφιάλτες της και τους «μακροχέρηδες», αυτούς τους υπηρέτησαν άλλοι, (ενδεχομένως τους υπηρετούν ακόμη), οι οποίοι τώρα κλαίνε, που τους έχασαν ή θα του χάσουν.

Πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει, δυστυχώς όμως στον σκιάσανε, τα βέλη των εχθρών.

Έγραψε

Ευάγγελος Μαυρογόνατος

Απόστρατος Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς